२२.६.६, डलहौजी
डलहौजीतील
ही कातरवेळ.
तीही तशीच
काळीज कातरत जाणारी.
सूर्यास्तानंतर
सगळ्या सावल्या
संधिप्रकाशात
झरझर
विरत गेल्या.
त्याच
कोवळ्या
जीर्ण कळा
आसमंत
आवळत निघाल्या.
आता अंधार होईल
मीही अनोळखी होईन.
...मग तोच अनादी
कभिन्न तेजोत्सव
अंतर
आरपार
उजळून टाकील.
२२.६.६, डलहौजी
मृगजळं
ढगफुटीत वाहून गेली;
अन् मी खोल खाईत.
तेव्हापासून...
दिवेलागणीची वेळ
जमेल तेवढी लांबवत राहिलो.
जगणे हे ‘वास्तवात’च असते,
हे पटवण्याचा
अट्टाहास
तुम्ही का करत आहात ?
